Kategoria: Młodzież, kultura, szkoła
CHARAKTER GRUP SPOŁECZNYCH
Czy uczestnictwo w grupach społecznych o charakterze konstruktywnym (jak np. związki zawodowe, rodzina, różnego rodzaju kluby), w takim samym stopniu minimalizuje poczucie alienacji, jak uczestnictwo w grupach o charakterze destruktywnym, np. przynależność do grup nieformalnych o charakterze przestępczym, w zakładach karnych i poprawczych?Czy w warunkach totalitarnych, uczestnictwo w grupach, bez względu na rodzaj tych grup, minimalizuje poczucie alienacji?Sądzić należy, że w tych organizacjach społecznych, w których jednostka może realizować potrzeby wymienione przez Weissa: poczucie bezpieczeństwa, możliwość realizacji zainteresowań, pewność siebie, poczucie siły, poczucie ważności, poczucie niezawodności sojuszy, poczucie alienacji będzie mniejsze.
PRZYNALEŻNOŚĆ DO GRUP WŚRÓD MŁODZIEŻY
Rodzina o pozytywnej więzi emocjonalnej zaspokaja podstawowe potrzeby psychiczne swoich członków: potrzebę pewności i poczucia bezpieczeństwa, solidarności i łączności z bliskimi osobami, potrzebę miłości, akceptacji, uznania i potrzebę samourzeczywistniania.Natomiast wadliwa więź emocjonalna między członkami rodziny, np. w takich rodzinach, w których często występuje alkoholizm, narkomania, przestępczość itp., sprawia, iż rodzina przestaje być grupą wsparcia, a jej członkowie zaczynają szukać takiej grupy poza rodziną. Przynależność do grupy rodzinnej i więzi uczuciowe z nią są ważne dla wszystkich. Można powiedzieć, że owa przynależność jest również wążna dla ludzi dorosłych, którzy założyli już własne rodziny i są członkami rodziny prokreacyjnej oraz rodziny pochodzenia.
WŚRÓD MŁODYCH LUDZI
Bardzo często młodzi ludzie czują się wyalienowani z całego życia, które toczy się gdzieś poza nimi. Uczucie to łączy się u nich z beznadziejnością, a ta z kolei łączy się z wewnętrznym uczuciem pustki.Badania wykazały też, że stała izolacja we wczesnym dzieciństwie doprowadza w wieku młodzieńczym do prób samobójczych. Należy podkreślić, że wiele prób samobójczych popełnianych przez nastolatków nie zostaje nigdzie zgłoszonych.Chłopcy, którzy próbowali popełnić samobójstwo, trudniej lub wcale nie nawiązują bliższych, trwałych kontaktów z rówieśnikami.Dziewczęta, które próbowały rozwiązać swoje problemy za pomocą samobójstwa, z zasady nie mają z kim porozmawiać o swoich problemach. Czują się wyalienowane ze swego środowiska, bardzo rzadko chodzą do kościoła, nie cenią koleżeństwa, przyjaźni, czują się często odrzucone przez swoich rodziców.
KOLEJNY DOWÓD
Kolejny dowód, iż problem samotności, nieśmiałości i wyobcowania ze społeczeństwa w wieku młodzieńczym jest ważny, pochodzi z badań nad mclctnimi przestępcami, a ściślej mówiąc – nad rodzinami nieletnich przestępców. Badania te wykazały, że dzieci w rodzinach przestępczych, które wchodziły w kolizję z prawem, były niezależne od środowiska i aktywnie nastawione do życia. Natomiast dzieci z rodzin przestępczych, o mniejszych skłonnościach do popełniania przestępstw lub jeszcze nie wchodzące na drogę przestępczą, charakteryzowały się dużą zależnością od otoczenia oraz dużą pasywnością w kontaktach z ludźmi i z różnymi problemami życiowymi.Poczucie alienacji wśród młodzieży jest również związane z symptomami psychiatrycznymi. Verma i Upadhyay stwierdzają, iż introwertycy manifestują więcej niepokojów, częściej czują się wyobcowani niż ekstrawertycy. Introwertycy są też opisywani jako jednostki bardziej zajęte swym światem wewnętrznym i rzadko szukające pomocy u ludzi obcych, bardziej wrażliwe na krytykę.
WIĘKSZOŚĆ NASTOLATKÓW
Większość normalnie rozwijających się nastolatków nie narzeka na uczucie osamotnienia, jest w stanic samodzielnie radzić sobie z pojawiającymi się problemami. Młodzi ludzie z symptomami psychiatrycznymi wręcz przeciwnie, często są samotni i osamotnieni. Stają się nawet bardziej osamotnieni, gdy „narażeni” są na kontakty z wieloma rówieśnikami.Z badań przeprowadzonych przez Krupińskiego w 1967 roku w małym miasteczku australijskim wynikało, że 16% chłopców i 19% dziewcząt cierpiało na zaburzenia psychiczne.Kolejnym dowodem w tym zakresie są badania przeprowadzone przez Langnera, Gerstena i Eisenberga , podczas których przebadano 1034 dzieci w wieku 6-18 lat, wybranych losowo w Nowym Jorku. Rezultaty były następujące: 17%—20% dzieci murzyńskich i latynoskich oraz 8%-9% dzieci białych wykazywało poważne zaburzenia emocjonalne.
Loading ...
